Po wyprowadzeniu z obozu głównego KL Stutthof ok. 11 000 więźniów: mężczyzn i kobiet w dniach 25 i 26 stycznia 1945 r., których ewakuowano pieszo w kierunku Lęborka, wiosną 1945 roku w obozie przebywają jeszcze więźniowie w liczbie 4,5 tys osób.  Pełniący obowiązki komendanta SS-Hauptsturmführer Paul Ehle zorganizował ewakuację pozostałych przy życiu więźniów w dniach 25 i 27 kwietnia 1945 r.  Na miejsce tranzytu wyznaczają polanę w Mikoszewie (niemieckie Nickelswalde).  25 kwietnia do Mikoszewa przybywa pierwsza grupa więźniów, 27 kwietnia kolejna, tego dnia do Mikoszewa przetransportowano również grupę 1060 chorych różnej narodowości. Na polanie pijani esesmani rozstrzelali kilkadziesiąt – według relacji świadków ok. 70 –osłabionych osób. Wiadomo też, że w tym dniu Niemcy zastrzelili w leju po bombie ok. 40 żydowskich kobiet). Pierwszy transport składał się  z ok. 3 300 więźniów różnych narodowości: mężczyzn, kobiet, niepełnoletnich i 30 niemowląt  z matkami, drugi z 1060 więźniów, w większości chorych na tyfus plamisty i inne schorzenia przebywających dotąd w obozowych rewirach: męskim i kobiecym.   Więźniów dowożono kolejką wąskotorową z przystanku kolejowego Obóz leśny Stutthof do przystani nad Wisłą w Mikoszowie, drugą grupę prowadzono do tego miejsca z obozu pieszo brzegiem plaży. Aby uniknąć bombardowania przez lotnictwo radzieckie, esesmani przy pomocy łodzi desantowych przewozili więźniów w nocy przez Zatokę Gdańską na Hel. Przystań w Mikoszewie opuściła też załadowana więźniami barka desantowa nazwana przez więźniów „Kwarantannową” z powodu załadowania na nią chorych na tyfus plamisty i więźniarskiego personelu medycznego.

 Ostatni transport 1060 więźniów, który esesmani wyprowadzili z obozu KL Stutthof 27 kwietnia 1945 r., został załadowany następnego dnia wieczorem na przystani w Mikoszewie na barkę „Ruth”. Rejs przez Zatokę Gdańską na Hel odbył się w nocy, z Helu 29 kwietnia w godzinach wieczornych barka  wypłynęła w kierunku Lubeki w konwoju innych statków niemieckich.